Het regent, het regent, de pannetjes worden nat. En ik maar denken dat ze in dat liedje dakpannen bedoelden, en niet die dingen die je op je gasfornuis zet. Sinds 2 dagen is de regenval in Zuid-Duitsland, Zwitserland en Frankrijk zo erg dat het water in de Rijn, de Maas en allerlei kleine zijriviertjes de spuigaten uitloopt.
Dorpjes worden weggevaagd, huizen vernield. Auto’s dobberen als opblaasbare luchtbedden door de straten. Grote groepen mensen verdrinken of raken vermist. Duizenden mensen worden geëvacueerd. En ondertussen blijft de regen maar met bakken uit de lucht komen.
Overstromingen gebeuren wel vaker in Zuid-Limburg, de Ardennen, Rijnland-Palts en Noord-Rijn-Westfalen bij extreme regenval. Maar de hoeveelheid regen van nu en de apocalyptische beelden die daarbij komen zijn nog niet eerder vertoond.
Op 300 meter van mijn huis in Leuven kwam ik een straat tegen waar het water een meter diep stond. Dat, omdat een klein riviertje had besloten vandaag iets minder klein te zijn. Toen ik door de wijk liep, zag ik een man naarstig water uit zijn huis pompen. Ik vroeg hem: “Is alles in orde?” De man antwoordde: “Ha! In orde? Nou, dat niet, maar je doet er niets tegen he. Het is de natuur he. Het is overmacht.” Zijn vriendelijke en opgewekte stemming was bewonderenswaardig. Ik vroeg mij af of ik nog een glimlach op mijn gezicht kon toveren, als ik mijn nieuwe sneakers voorbij de koffietafel zag drijven. En toen dacht ik: wacht eens is dat nou werkelijk zo? Kunnen we er nou niets tegen doen? Is het echt overmacht?
Al decennia waarschuwen wetenschappers voor extremere weersomstandigheden. Niet dat van de ene op de andere dag problemen ontstaan, maar de frequentie van extreem weer zou toenemen. En dus ook het risico op overstromingen.
Met deze waarschuwingen is bar weinig gedaan. “Wie gaat dat dan wel betalen, al die klimaatdoelstellingen? Dat kan toch zomaar niet? Dat kan allemaal niet zo snel.” “Na mij de zondvloed”, dacht de politiek. En de burger. En het grootkapitaal. Nou, hier is hij dan. Die zondvloed. Eens kijken hoe snel je een reddingsvest koopt, als het water je aan de lippen staat.
Jazeker, klimaatmaatregelen nemen zal duur zijn. En ja, als wij de enigen zijn die het doen, dan lost het nog weinig op. Een betere toekomst, begint bij jezelf. Tsja, je kunt het ook niet doen. Dan zou ik maar beginnen met mijn woning waterbestendig maken.
Aanpassingen voor het klimaat zijn geen kosten. Het is zelfs geen investering. Het is een noodzaak. Net als eten. Of drinken. En laten we dan eens, om de retoriek van onze kapitalistjes eens te pakken, aannemen dat het wél een kostenpost is. Welke kostenpost zal groter zijn denk je: die die je maakt om rampen te voorkomen, of die die je maakt nadat de ramp geschiedt is?
Maar goed, je ziet al die lui nog steeds zingen met zijn allen. Al die wijsneuzen in de wereld. Die vooral naar zichzelf kijken. Kijk vooral naar jezelf, beste mensen. U weet het zelf namelijk allemaal beter. Zoek die excuses om niet te hoeven betalen, en kijk eens naar u zelf. In de spiegel. En zing uit volle borst: I’m singing in the rain. Just singing in the rain. Who cares about the future, I am happy again.