Op deze heerlijke Hemelvaartsdag maken we de balans van afgelopen week weer eens op. Mark Rutte toonde nieuw leiderschap door vooral veel meer te tonen van het oude leiderschap, Tom Dumoulin stapte weer op zijn fiets en Israël en Palestina maakten elkaar het leven weer zuur. En vooral Michael van Praag en het Forum voor Democratie toonden zich weer zoals ze zich al sinds jaar en dag tonen.
U vraagt zich nu natuurlijk af: wat hebben deze zaken dan gemeen en waarom zijn ze relevant? U hoeft niet tot het einde te wachten om dat te weten te komen; het gaat om grenzen stellen. Wanneer zeggen we; tot hier en niet verder. Wanneer is genoeg, ook echt genoeg. Het moment waarop je zegt, er zijn vast veel voordelen bij het verder gaan, maar de nadelen wegen zwaarder. Tegen Mark is al vaak gezegd; hier scheiden onze wegen. Tot hier en niet verder. En toch blijven we steeds wél verder gaan, omdat de overige partijen vaak wel roepen; tot hier en niet verder, maar vervolgens toch vooral verder, en niet hier zijn. De grenzen van de overige partijen zijn totaal onzichtbaar in het bos der meeloperij. Los van of het echt noodzakelijk is om de grens te stellen bij Mark, vraag je je af; wat is dan die grens voor de andere partijen?
Israël en Palestina zijn al zo lang hun grenzen aan het bijstellen, tot hier en niet verder aan het roepen, dat je niet eens meer weet waarom die grenzen überhaupt opgetrokken werden. Of waar ze liggen.
Nee dan Michael van Praag of het Forum voor de Democratie. Gaat u er even goed voor zitten. Van Praag was jarenlang afgevaardigde van de KNVB binnen de UEFA. Hij heeft nu een boek geschreven. Hij wilde laten zien wat voor moois hij met Ajax had bereikt. Hij wilde laten zien hoe zijn (niet-) verkiezing verliep bij de UEFA. Tussen neus en lippen door lees je de zelfgenoegzaamheid over wat hij allemaal wel niet bereikt had bij Ajax en de UEFA. Voor het leesgemak laat hij even buiten beschouwing dat hij bij Ajax alle topper gratis de deur uit liet lopen en bij de UEFA met criminelen heeft zitten werken. Toen ik net mijn braaksel als gevolg hiervan weer bij elkaar had gezocht, hoorde ik hem ook nog zeggen; ‘meneer Blatter (voormalig FIFA-baas en veroordeeld voor gigantische witwaspraktijken en steekpenningen) is persoonlijk heel aardig, maar op zakelijk gebied wel anders’. En daar ging mijn maaginhoud weer. Lieve, naïeve, simpele Michael; over verschillende dictatoren in de geschiedenis zijn veel sympathieke sentimenten getoond. Blijkbaar kun je persoonlijk best een kaartje met ze leggen, maar ach dat de beste man miljoenen mensen een enkeltje in de richting van een kolchoz bezorgde moet je dan maar op de koop toe nemen.
Van Praag geeft dan nog zelf in zijn interview deze week aan, samen met Michel Platini de regels voor toewijzingen van toernooien aangepast te hebben om zo beter voor de mensenrechten te zorgen. Dat is diezelfde Platini, dames en heren, die in 2015 voor het leven geschorst is vanwege frauduleuze praktijken. Michael vindt dat mensen de UEFA niet zomaar de maffia mogen noemen. Dat vindt hij, terwijl hij als de naïeve ziel die hij is hoopvol een verkiezing in ging, om vervolgens 20 messen in zijn rug te krijgen. ‘Ik zag dit niet aankomen’, zei Michael. Ook over de Super League zei hij: ‘dit kwam als een complete verrassing’. Een donderslag bij heldere hemel. Misschien ziet Michael al jaren niet meer helemaal helder door het bloedverlies van al die messen in zijn rug. Hij heeft niet eens meer door dat ze er zitten. Voor jou, beste Michael; al 30 jaar is de hemel in het voetbal niet helder, maar pikzwart. We weten al 30 jaar dat de rijkste clubs alles doen om nog rijker te worden. De enige die verrast was over die Super League en over het verlies in de stemming, was jijzelf. De UEFA en de FIFA zijn een schoolvoorbeeld maffia; iedereen weet dat er dingen niet helemaal kloppen, ze opereren meestal in het wit, maar toch ook een beetje zwart. Ik zou jou, Michael, de film de Godfather van harte aanraden.
Dan rest nog het Forum voor Democratie. Het publiceerde op 5 mei iets waarvoor 5 mei de minst geschikte dag van het jaar is (samen met 4 mei); een misplaatste publicatie over een vergelijking tussen vandaag de dag en de Tweede Wereldoorlog. Schande werd ervan gesproken. Hoe is het nou mogelijk. 3 mensen verlieten vandaag de partij. Tot hier en niet verder. Net als Theo Hiddema een tijdje terug; tot hier en niet verder. Dus voor jullie waren al die antisemitische leuzen niet voldoende al die tijd? Al die maanden van het ophitsen van wappies die de volksgezondheid in gevaar brengen waren niet voldoende? Toen was het niet; tot hier en niet verder?
Tom Dumoulin is de enige in dit rijtje die het een stuk beter deed. Tegen alle belangen en schreeuwlelijken in zei hij: tot hier en niet verder. En hij ging niet verder. Hij bepaalde zélf wanneer hij verder ging, of waar verder lag. En nu kan hij uit volle borst zeggen; ik ga verder omdat IK dat wil. Met volle overtuiging.
Tot hier en niet verder. Grenzen stellen aan zaken waarvan je weet; dit is niet goed. Dit hoort niet. Dit kan niet. Ik hoop dat we over die slaafse houding, de goedpraterij en de zelden stelling nemende groepen waarvan we juist vorige week 76 jaar verlost zijn eindelijk eens kunnen gaan zeggen; tot hier, en niet verder.