“Little darling, it’s been a long cold lonely winter”
Het is het begin van het nummer “Here Comes The Sun’ van The Beatles. Een nummer uit 1969, maar nog relevanter in 2021. Begin november sprak ik met een maat van mij. Hij zag zwaar op tegen de winter. Geen familie. Geen vrienden. Minder kerstcadeautjes. Minder kersteten. Korte dagen, grauwe luchten en een beperkte uitlaatklep waren voor hem een lastig vooruitzicht. Als een soort Gotthard-tunnel, maar één waarbij niet helemaal duidelijk was hoe lang je er in zou zitten. Of waar je er precies uit zou komen. Maar dat ie lang zou zijn was wel zeker. En donker. Mijn maat zal niet de enige zijn geweest die wat huiverig naar binnen dook. En met goede reden.
Het begon natuurlijk met het bericht dat alles de hele winter dicht zou blijven. Omdat de sportscholen dicht bleven, was je weer veroordeeld tot het zwoegen en zweten op je eigen tapijt. De buren klaagden steen en been over ’t gebonk van boven en de kinderwagen in de hoek van de kamer functioneerde als een soort jojo tussen een uitgestoken been en de muur. Een chronisch ruimtegebrek. En als je dan naar buiten keek, dan zag de lucht er ook niet echt opbeurend uit.
Dan waren er nog de wekelijkse corona-updates, waarvan je net zo optimistisch werd als toen je van de dierenarts hoorde dat je paard zijn been had gebroken. Niet dat de bevolking geen debet was aan die ‘hoopgevende’ berichtgeving. Het Vondelpark staat sinds kort bekend als het Forum voor de Idiotie. Wat daar nog het meest ambivalent aan is, is hoe het aantoont dat de samenkomst van mensen, hun egoïsme tentoonstelt. Een Forum voor Idiotie.
Al dit nieuws zorgde er nou niet bepaald voor dat het licht in die lange tunnel aanging. Het ging van kwaad tot erger. Sinterklaas zonder familie, kerst zonder familie, oud-en-nieuw zonder familie. Oftewel, een heleboel zonder familie. De scholen gingen eerder dicht en later open, de kerstmissen moesten vanuit de huiskamer worden bezocht en wappies speelden petanque met hun pannen in de hofvijver. Tot overmaat van ramp werd het vorige week koud en ‘gie it bijna oan’! Bijna, maar net niet. Wéér niet. Toch zaten aan al die dingen wel wat kleine lichtpuntjes. Je had wat meer tijd voor jezelf, je kon eindelijk die gewichtjes die je ooit in een opwelling had gekocht voor je workouts maar nooit gebruikt had gebruiken, je bespaarde vooral geld op onnodige etentjes en wintersportreisjes en al je ledematen bleven intact op 1 januari. En uiteindelijk is je schoonfamilie een jaartje ontlopen ook zo gek nog niet.
Maar hier staan we dan toch maar weer; aan het einde van die Gotthard-tunnel. We zijn er dan toch maar weer mooi doorheen geraakt. Als je uit het raam kijkt, zie je de kinderen weer tikkertje spelen, zie je de racefietsers weer langsracen en mag je zo langzamerhand je T-shirts weer uit de mottenballen gaan halen. Heerlijk. Nog een pintje erbij en het plaatje is af. En als je nou eens achterom zou kijken, was die tunnel zo lang nog niet. En ook niet zo donker. En ‘who cares’.
‘Sun, Sun, Sun, here it comes.’