Het is weer woensdag. Zaagmans heeft voor ons de week alweer doormidden gezaagd en ik zit net lekker met een bakje pleur in de hand door mijn Twitter-feed te lezen. De zon schijnt volgens het internet (blijkbaar) weer volop buiten, de krokussen komen door en er is schijnbaar een engel druk bezig om ons te redden van de politiestaat die Nederland heet. Dat laatste mag u sarcastisch opnemen. Ik heb namelijk zelden iemand gezien die zijn achternaam zo weinig eer aan deed als deze man. Alsof je bij een Smit de metaal allergische pukkels uit ziet breken, of een Van de Berg ziet rillen van de hoogtevrees.
En nu heeft de Publieke Omroep ervoor gekozen om die redder aller redders uit te nodigen om met een volleerd viroloog aan tafel te discussiëren. Ze willen dan “twee tegenovergestelde kampen” aan tafel hebben. Dat is zo fijn en ook zo eerlijk voor de discussie. En dus heeft een bijzonder incompetent persoon bij de NPO het verzonnen om iemand die er zijn levenswerk van gemaakt heeft om mensen te helpen en te redden, tegenover een ontoerekeningsvatbaar persoon te zetten. Het gebrek aan besef bij de NPO dat iemand die vanuit gezondheidsoogpunt redeneert, totaal geen tegenovergestelde stelling inneemt ten opzichte van iemand die vanuit rechtsspraak redeneert is dan nog niet eens het meest stuitende probleem hier. Het meest stuitende is dat er meer en meer ruimte wordt gegeven aan idioten, zodat die hun stem kunnen verkondigen. En dat wordt nog door de staat (belastingbetaler) gefinancierd ook. En als klap op de vuurpijl; dit gebeurt ook nog in een praatprogramma wat enigszins op niveau zou moeten zijn en het paradepaardje is van de dagelijkse programmering van de NPO.
Het hele plaatje doet denken aan zo’n talentenjacht of een bonte avond op het platteland. De presentator roept: ‘wie is de volgende die een liedje gaat zingen?’ De dronkenlap, die na zijn vierde rum-cola nog net niet over zijn veters is gestruikeld en daarbij de lachers op zijn hand kreeg, roept: ‘joaaah! Ik wel’. Hij gooit er nog net een opluchtend boertje achteraan, terwijl hij naar voren strompelt. Met een flinke hink, een stap en daarachteraan nog een strompel komt hij op het podium aan. ‘Geef deze man een daverend applaus!’, roept de presentator met het schaamrood op de kaken. De man raaskalt maar wat en z’n microfoon piept zo hard dat de honden er nog doof van worden. Dat gaat zo maar eventjes door; laat hem maar, wat kan het schelen? Even uitzitten dit. Na hem en het publiek na 3 minuten uit zijn lijden verlost te hebben, komt de presentator terug en zegt: ‘wat mooi he mensen! En ook fijn om eens een ander geluid te horen! Geef hem een hartelijk applaus!’ Het publiek schaamt en ergert zich, maar ach ja, je moet toch iedereen een podium geven, als het maar gezellig blijft. Kumbayah. Iedereen moet meedoen. Iedereen moet gehoord worden. En iedereen moet een stem hebben, ongeacht of ze toerekeningsvatbaar zijn of niet. Daarnaast is het doel van de talentenjacht toch de gemeenschap samenbrengen, en daar horen dronkenlappen natuurlijk ook bij. Ze hebben vast een zware jeugd gehad en ze horen er toch bij. Leuk! Gezellig! Wat kan het nou voor kwaad. Voordat je het weet is het ook weer voorbij.
Maar ondertussen ben je wel weer minuten van je leven kwijt. En sta je de volgende dag bij Schoonenberg weer een piepjestest te doen. En daarnaast, geef je andere dronkenlappen de gelegenheid om ook eens lekker ongein uit te halen. Want dat moet voortaan dus kunnen. En dus verword de talentenshow tot een onaangename zaak voor de 95% die er wat van probeert te maken. Dat samenkomen van de gemeenschap, viel toch even tegen. Voor de organisatie van volgend jaar weet je nu al dat er klachten binnen gaan komen van veel mensen, die dit niet vonden kunnen.
Welkom bij het probleem van de NPO. Het probeert zo hard om allerlei gemeenschappen te vriend te houden, dat het juist veel gemeenschappen tegen de borst stuit. Nu is het zo ver gezakt dat het letterlijk iemand een podium geeft om nepnieuws de wereld in te slingeren. Het is afgegleden van een spreekbuis voor de elite, naar de spreekbuis van de dronkenlap. Het begint al bij 6 gasten aan tafel bij een talkshow van 50 minuten, met 2 presentatoren. Dan houd je netto toch iets minder dan 6,5 minuten per persoon (let op; niet eens gast) over. Trek daar dan nog filmpjes en onzinnig gekeuvel vanaf, en je houdt bijna niets meer over. En dat is dan het debat/diepgaande programma van de NPO. Diepgaand wel, maar dan meer als een Titanic.
Een podium geven aan mensen is een kostbaar goed. Vraag het onze Duitse vrienden, die 90 jaar terug een podium gaven. Vraag het onze Russische vrienden die daar in de jaren ’90 mee te maken kregen. Vraag het onze Hongaarse vrienden nu. Of vraag het onze Amerikaanse vrienden vandaag de dag. Het is absoluut waar dat deze idioot niet zo is als sommige anderen. Maar het is wel een voorbeeld dat je niet iedereen een podium hoeft te geven. Zoals mijn wijze moeder altijd zei: als iemand niets goeds te melden heeft, laat die dan maar helemaal niets zeggen. Het is immers geen talentlozenjacht.