Het was niet enkel een dag van bijltjes; de hele afgelopen week was toegewijd aan dit thema. Een mandarijntje met een grote mond werd uit zijn lijden verlost in de VS, de avond werd voor ons allen dwars-door-midden gekliefd, Lodewijk Asscher was zo vriendelijk om zelf zijn hoofd op het hakblok te leggen dat zijn partijgenoten voor hem in elkaar geknutseld hadden en de beste man trok zelf aan het koord dat zijn vonnis zou voltrekken en tot slot ging ook de regering voor de bijl. Wat een week. En wat een voortschrijdend inzicht van de regering dat ze er na maanden achter komt dat ze verantwoordelijk is voor ministerieel falen, en dat aftreden daarbij gebruikelijk is. Daar deden ze maar een paar maanden over. Sterk om eerst met zijn allen te kijken naar de executie van Asscher, en dan zelf heel flink zijn om je eigen verantwoordelijkheid duidelijk te maken.
Het maakt ook weinig uit verder: over twee maanden zijn er alweer verkiezingen. En dan klinkt het weer: “ja hoorrrr, daar istie weer!” Als een ministerieel duveltje uit het Nederlandse doosje. Mark zit weer waar Mark hoort te zitten. Dan zit de leider die zijn fouten toegaf en excuses aanbood, weer op het nest. Lekker warm, met een bakkie pleur om zijn dag goed te beginnen. Lekker. Kan hem het wat schelen dat duizenden mensen jaren door de stront moesten kruipen door toedoen van de Belastingdienst. Hij heeft dit baantje verdiend! Lekker op de fiets naar je werk. Heerlijk man, niks mis mee. Hij is ook zo gewoon gebleven, die Mark. En wie gaat Mark dan vertellen dat hij dat niet verdiend heeft? Zeker, de bezuinigingen die hij doorvoerde hielpen deels de economie weer op gang en verlaagden de staatsschuld, hij was de leider van liberaal Europa toen de Britten weer hun 10-jaarlijkse schizofrene paniekaanvalletje te pakken hadden, hij toonde zich kalm toen het Coronavirus uitbrak, en de Apocalyps of de pleuris is niet uitgebroken in de afgelopen 10 jaar. Vakwerk, Mark, niks meer aan doen. Die heb je in de pocket.
Maar hoewel de kaas er lekker en goed uitziet, begint hij toch meer en meer te stinken. Onder Mark’s onverschrokken leiderschap is de basisbeurs voor studenten afgeschaft (ons onderwijs is al duurder dan die van de meeste landen om ons heen, nu is dat gat nog groter geworden), zijn de huizenprijzen zo hoog geworden dat geen starter ze kan betalen, zijn ziekenhuizen failliet gegaan, bestaat het leger praktisch niet meer, zijn duizenden Groningers getroffen door aardbevingen (maar wordt er nog steeds gas gewonnen), is de eigen bijdrage weer omhoog gegaan en is de marktwerking in de zorg doorgevoerd die extreem nadelig is gebleken, is er geen substantiële investering gedaan in het onderwijs EN wordt er nog steeds grootschalig belasting ontdoken door multinationals. Het gaat wat ver om dat allemaal op Mark zijn conto te schrijven. Maar het is wél een flinke stank die ons nog jaren gaat achtervolgen.
Nu is de VVD begonnen aan een nieuwe campagne voor de verkiezingen. Met Mark. Want ook al was Mark de frontman van band, “er hat es nicht gewusst”. Nu komt zijn partij met een briljant idee: een hoger minimumloon en een terugdraaien van de marktwerking in de zorg. Als het niet zo triest was, zou het grappig zijn. 10 jaar Rutte, 15 jaar campagnevoeren van de VVD TEGEN een hoger minimumloon en VOOR marktwerking in de zorg, en ze lopen fluitend de andere kant weer op. Waarschijnlijk geschrokken door de COVID-crisis. Als een stel betrapte inbrekers die vastgelegd zijn op camera: “Psst! Gauw terug! En nu maar hopen dat niemand ons gezien heeft! ” Mark trekt zich ineens terug uit de marktwerking. Hij doet nu aan twerking: kontendraaien, veel leuker, vrouwonvriendelijker, en het bekt zo lekker. Goed idee, Mark. En slim om, als je je schip rechtsomkeert wilt laten gaan, je wacht op een storm. Dat heeft niemand door!
Je zou Mark eigenlijk om advies moeten vragen. Hoe doe je dat in godsnaam, om al die crises heen manoeuvreren? Een klifje links en een boei rechts ontwijken? De verantwoordelijkheid als kapitein hebben, maar hem toch ontwijken als het op de kop verkeerd gaat? Als een volleerd slangenmens alle kogels ontwijken? En dan ondertussen nog steeds op diezelfde stoel blijven zitten? Misschien is het een hogere macht. Misschien is het een gave. Het moet toch een heerlijk gevoel zijn om Mark Rutte te zijn. Dat je op straat door een donker steegje loopt, er een wappie op je af komt met een bijl in de hand, en dat je dan met een lach van oor tot oor kunt zeggen: ‘je zult met iets groters moeten komen, vriend!’