Ja hoorrr! Daar is’tie weer! Vadertje winter is weer in het land. Witte daken, zover het oog reikt. Glibberende wegen waarbij een welgemikt korreltje zout de flauwe bochten wat minder flauw maakt. Een dunne laag ijs heeft zich meester gemaakt van de meertjes, slootjes en vijvertjes.
Het heeft een deel van het land weer op hol laten slaan. En zo gaat het elk jaar. We vertrekken vanaf dag 1: een vlokje sneeuw en een nachtje -1. Dan zijn we lekker 3 dagen onderweg. Het gaat lekker, best aardig. En dan zien we aan ’t eind alweer dat het noodlot toeslaat. Dat de dooi inzet. Dan moeten we op onze route weer afslaan. Hopend op een volgende keer. Elk jaar herhaalt zich dat. Dag 1: dit jaar wordt het hem. It giet oan. Ja toch zeker? En op dag 3: het wordt hem niet. Ennn…weer linksom…. volgend jaar. Op zeker. Toch? Of niet? Weer linksom. Klap, klap, klap…..nee toch? Weer linksom. En zo maar eindeloos door. Of het nou in de binnenbaan, of in de buitenbaan is.
Maar er is nu al gezegd: ‘It giet net oan!’. Die Elfstedentocht komt er niet. Dit jaar in ieder geval wéér niet, dat heeft de organisatie bekend gemaakt. Eigenlijk net als de afgelopen 23 jaar. Maar dit keer vooral uit solidariteit met de ondernemers, het ziekenhuispersoneel en alle andere getroffenen door corona. Dit keer heeft de organisatie ons de wind uit de zeilen genomen. Of onze schaatsen onder onze voeten, in dit geval. Elk jaar ontstaat weer hysterie en euforie. Dan worden de pupilletjes weer groot en de drang naar koek en zopie nog veel groter. Alsof we de afgelopen 23 jaar (als de goudvissen die wij zijn) vergeten zijn.
Dit jaar begonnen de testosteronniveaus weer flink te stijgen in de tweede week van februari. Je kan er dus zowat donder op zeggen dat er met Sint-Maarten straks een gigantische geboortegolf plaatsvindt. Mocht je je straks in november afvragen waar het liedje:
Sint Maarten, Sint Maarten,
Er liepen twee tomaten
Mamma had een zatte kop
En pappa sprong er bovenop
vandaan komt; bij deze alvast graag gedaan. Toch is het elk jaar weer hetzelfde. ‘We gaan niet over één nacht ijs’, is toch een bekende uitdrukking. Waarom zijn al die fanaten dan na 1 nachtje onder nul het noorden kwijt? En elk jaar weer? Alsof ze na al die jaren nog steeds niet doorhebben dat we waarschijnlijk weer een keer linksom zullen moeten, voordat er uberhaupt misschien sprake is van een Elfstedentocht? Dan zou je toch op zijn minst verwachten dat de professionals, de echte mannen, de doordouwers, het goede voorbeeld wel geven.
Deze week hoorde je ze weer. Wennemars en Kramer. Kramer en Wennemars. De één is een man van de lange adem, de ander het schoolvoorbeeld van een astmapatiënt. Toch hebben ze elkaar gevonden. De Elfstedentocht-vereniging heeft al aangegeven dat, zelfs als de temperaturen het toelaten, de tocht niet verreden gaat worden. En toch zetten Erben en Sven er druk achter. Kramer gaat zelfs zo ver door te zeggen dat het nationaal kampioenschap wel mooi buiten gereden kan worden. Moet kunnen toch? Is al zo lang geleden. Wat zou dat dan toch wel mooi zijn!
Misschien moeten Kramer en al die mensen die het roerend eens zijn, eens kijken naar al die mensen die de hele winter al snakken naar verlichting van de maatregelen. Die mensen die de maatregelen accepteren, omdat ze denken dat hun opoffering helpt. Ze plichtmatig hun levensonderhoud aantasten, omdat ze er van overtuigd zijn dat het beter is voor de samenleving. Die klunen al bijna een jaar, in de hoop dat er in de verte weer iets glads ligt, waardoor het allemaal weer wat soepeler gaat.
En dan toch die profs. Waarvan de toppers gewoon doorbetaald krijgen. Zij die hun sport uit kunnen oefenen (zij het aangepast) en zichzelf kunnen meten met de rest. De Kramers van deze wereld hebben Jumbo als sponsor; die konden tijdens de crisis wat extra vet op de botten aanleggen. En op hun commando zal dan, omdat zij al zo erg lijden, die natuurtocht mogelijk gemaakt moeten worden. En dan zullen daar 100 van die glijdmonsters in hun maillotjes over het ijs moeten paraderen, omdat het zo vet is. En een uitdaging is. En dan vergeten ze even; je kunt dezelfde afstand binnen (in Thialf) ook afleggen, als dat binnen de maatregelen valt. Zou het in theorie op natuurijs kunnen, binnen de maatregelen? Misschien. Zou het mooie plaatjes opleveren? Vast. Is het noodzakelijk? Absoluut niet. Het zou de toppers juist sieren, als ze eens solidariteit toonden met al die mensen die al noodzakelijkerwijs veel belangrijker dingen hebben moeten laten varen dan een wedstrijdje van ‘wie d’r het eerst is’.
Elk jaar gaan er weer horden mensen euforisch tekeer als er in februari een sneeuwvlokje valt. Elk jaar wordt er ook weer gewaarschuwd voor de sneeuwstorm. Elk jaar wordt er op dag 1 van de ijspret ontzettend snel vertrokken met allerlei ideeën, waarbij we aan het einde van dag 3 er alweer achter komen dat we toch alweer linksom zullen moeten. Pootje voor pootje. Om dan weer te beseffen dat het dit jaar weer niet lukt. En in 2021 is het, meer dan ooit, belangrijk om toch maar weer alvast linksom te gaan. Pootje over. Kom op Sven en Erben, volgens mij weten jullie best hoe dat moet.